Umutlarını kaybeden insanın kaybedecek başka bir şeyi kalmamıştır diye bir söz okumuştum çok eskiden bir kitapta. Yolun başındaydım, geleceğe dair yeni adımlar atmaya başlamıştım, "umut" kelimesinin gerçek anlamını kavrayamamışım, şimdilerde daha iyi anlıyorum bunu.
Bir an için "artık bitti, bu yolun çıkışı yok, her şeyimi kaybettim" dediğiniz anı düşünün. Mutlaka vardır, yok diyene de inanmam! Ne hissediliyor tam olarak? Yokluk... Yenilgi... Çaresizlik... En çok da kabulenememe duygusu açığa çıkar. "Neden" soruları!
Öyle bir psikoloji yerleşiyor ki insana, ne gidebiliyor, ne kalmak istiyor umutların tükendiği yerde. "Bitti artık" derken, 5 dakika sonra "yok, olmaz öyle şey, toparlan" diyor bir ses. Bu aralar umutlarım tükenmemiş olsa bile, bir yenilgi hissediyorum. Onca emek, onca yaşanmışlık hiçbir şey ifade etmiyor çoğu zaman. Özellikle geceleri! Eğer gece yastığa başımı koyduğumda bir şeyler hatırlayıp gülümseyebiliyorsam, başlıyor umut seli... Düzelecek, biraz zaman gerekiyor diyorum kendi kendime. Daha kırılgan, daha alıngan oldum bir de. Sitemlerimi anlatacağım zaman frenliyorum kendimi, çevremdekileri daha da huzursuz etmemek için.
Şimdiye kadar ne yaşadıysam, sonunda kazanan olma umuduyla hep sabrettim ve hep şaşkınlıkla karşılandı bu hallerim. "Nasıl dayanıyorsun" diyen mi ararsınız, "başka yol mu yok, niye burada bekliyorsun" diyen mi... Hep kazanan oldum şimdiye kadar. "Keşke" demedim, ki zaten "keşke"nin sonu olmadığını da biliyorum.
Şimdi bekliyorum... Yine "kazanan" olmak için, en azından yokluk hissinden kurtulmak için, işte tam da burada bekliyorum... Ne dersin, bir umut var mı?
Öyle bir psikoloji yerleşiyor ki insana, ne gidebiliyor, ne kalmak istiyor umutların tükendiği yerde. "Bitti artık" derken, 5 dakika sonra "yok, olmaz öyle şey, toparlan" diyor bir ses. Bu aralar umutlarım tükenmemiş olsa bile, bir yenilgi hissediyorum. Onca emek, onca yaşanmışlık hiçbir şey ifade etmiyor çoğu zaman. Özellikle geceleri! Eğer gece yastığa başımı koyduğumda bir şeyler hatırlayıp gülümseyebiliyorsam, başlıyor umut seli... Düzelecek, biraz zaman gerekiyor diyorum kendi kendime. Daha kırılgan, daha alıngan oldum bir de. Sitemlerimi anlatacağım zaman frenliyorum kendimi, çevremdekileri daha da huzursuz etmemek için.
Şimdiye kadar ne yaşadıysam, sonunda kazanan olma umuduyla hep sabrettim ve hep şaşkınlıkla karşılandı bu hallerim. "Nasıl dayanıyorsun" diyen mi ararsınız, "başka yol mu yok, niye burada bekliyorsun" diyen mi... Hep kazanan oldum şimdiye kadar. "Keşke" demedim, ki zaten "keşke"nin sonu olmadığını da biliyorum.
Şimdi bekliyorum... Yine "kazanan" olmak için, en azından yokluk hissinden kurtulmak için, işte tam da burada bekliyorum... Ne dersin, bir umut var mı?
.JPG)
0 yorum
Konuyla ilgili düşüncelerin ve yorumun benim için önemli.