Bir fotograf ne kadar canini acitabilir ki insanin... Sadece donuk bir kare, yarisi karanlik, yuzlerde kocaman gulumseme... Nasil bu kadar cok sey hatirlatabilir insana?
Hayat bazen o kadar insafsiz ki... Vedalasmaya bile izin vermiyor. Bazen o kadar ufak seyleri buyutup, hayatimizi mesgul ediyoruz ki. Biliyorum, boyle durumlarda mantikli dusunebilmek mumkun olmuyor. Ama en azindan problemlerin buyumesini engelleyebilirsiniz, birbirinizi daha az kirmayi... Olum var bu dunyada... 1 dakika sonra O'nu goremeyeceginizi dusunun. Doyasiya sarilin! Emin olun pismanlik ve keske'ler, terk edilmekten daha cok can yakiyor.
Kucuk bir sahil kasabasinda hatirliyorum seni. Tedirgin, ama dunya umrunda degil... Ruzgar canlarinin sesi geliyor, kadinlarin el islemesi goz nurlarini inceliyoruz. Hatirliyorum, ya olmasaydi diye dusunuyordum o gunlerde hep. Ya olmasaydi...!
Gercekten her anin tadini cikarabildim mi, dusundukce daha da derinlesiyor hala acik olan yaralarim.
"Keske daha cok tutsaydim ellerini, keske daha cok soyleseydim sevdigimi, keske daha cesur olsaydim, acaba kalbini kirmis miydim,..."
Bu sorular mi daha agir gelir hayata, yoksa tek basina hicbir ise yaramayan gurur mu?
Haydi, sevdiginize bir kez daha sarilin, bir kez daha onu sevdiginizi soyleyin... Bunu bir daha hic yapamayacaklar icin...
Sevgilerimle,
Burcin Unuvar
0 yorum
Konuyla ilgili düşüncelerin ve yorumun benim için önemli.