ISSIZ KALDIM...

Ben sana günlerce soğukta kalıp üşümüş bir kuş gibi geldim. Yalnızlığımı, korkularımı, kırgınlıklarımı da yanıma alıp geldim. Kendi kırıklarımı toplarken buldun sen beni. Seni bulmuşken kaybettim kendimi sende, yüreğine yasladım yüreğimi.

Herkesten uzakta sığındığım bir limandın. Masallar diyarına giden gemilerim senden kalkardı hep. Rüya gibiydi seninle her şey. İnsan dünyadan göç edip gittiğinde arkasından "Keşke biraz daha yaşasaydı" denir ya, sen bana yaşarken yaşayabileceğim en güzel anları yaşattın.

Sen nefesi boşluğun hapsinden kurtarırsın. Sana değdiği yerde dirilir sessizlik. Sana vuruldukça hece hece kanatlanır suskunluk; şiirlerin ufkuna yükselir söz, öykülerin kuytularında giyinir. Sen, dağı delen Ferhat’sın; söz ki dağı kar gibi eritir de Şirin yârini sımsıcak kucaklar. Sen Aslı’ya Kerem’sin; söz ki tek bir hecesi bizi varlığın koynuna saklar; “Ol!”sözün hatırına yokluk varlığa yüz bulur.

Yoksun! Bir sızının tam ortasındayım şimdi. Şimdi gece çığlık atıyor kulağımın dibinde. Issız kaldım ben. Sensiz kaldım. Canım acıyor. Gitgide kalbimin daha da ağrıyarak attığını hissediyorum. Benim gözlerim gözlerine bakmak için, benim korkularım sana dokunabilmek için, ben "senin için"im...
Her geçen dakika, hiç dönmeyecekmiş gibi gidişini tekrar yaşıyorum, düşlerim kaldırımlara karışıyor. Bugün sana, arkanı dönüp gittiğin akşam iliklerime kadar işleyen soğukları ve diz kapaklarıma vuran sancıları bırakıyorum. Her zamankinden fazla çaresizliğimle sensizliğin acısını... Susma nolur, sabahlar sabah değil, gün aydın değil, karanlık karanlığa düşüyor, gece gecenin üstüne biniyor, rüzgar çizip geçiyor tenimi, acıtıyor sensizlik.

Bugün acılarıma yaslanıp seni düşündüm. Geri dön lütfen, benim gücüm yok sensizliğe. Söz veriyorum hiçbir şey sormayacağım, "ama" demeyeceğim, bir kere bile gözlerimi gözlerinden ayırmayacağım. Aşkımızı, yaşamımızı kolaylaştıracak bir ırmak haline getirelim. İnce dantel iplikleriyle örüp, kırılganlığını koruyalım. Onu çekiştirip, yırtmadan, düşlerimize sahip çıkalım. Gidersen, iyiye dair ne varsa hepsini yitireceğim. Gidersen sönecek içimdeki ateş ve bir daha hiç kimse yakamayacak. Gidersen karanlığa mahkum edeceksin günlerimi ve ben o karanlıkta kaybolacağım.

Kendimi taşımaya mecâlim yok. Kendime söyleyecek sözüm yok. Kabrimden kalbine taşınıyorum ey yâr. Suskunluğum taş olmaklığımdan. Sözsüzlüğüm sözümü taşa devrettiğim için.

Binlerce kilometre uzakta olsan da iki kilometre ötemde olsan da farketmiyor. Yoksun işte, bu düşünce bile beni felç ediyor. Bir okyanusun ortasında, tek küreği kaybolmuş sandalda, dev dalgalarla boğuşan bir denizci gibiyim şimdi. Bil ki ölene kadar seni sevmekten vazgeçmeyeceğim. Bil ki seninle birlikte sevdanı da taşıyacağım yüreğimde...