YENİ ANNEYE MEKTUP

Sevgili anne,

Muhteşem bir hamilelik geçirdin. Her anını doya doya yaşadığın, hep sakin kalmayı başardığın, hatta sonuna yaklaşırken “Keşke hep benimle olsa, hep koynumda içimde olsa, ama kucağımda da olsun istiyorum” diye çelişkiler yaşadığın hamilelik… 

Ve yıllarca anlatmaya doyamayacağın, annelere ilham olacak, güç verecek doğum hikayenle de artık yeni bir annesin. Doktoruna güvenin ve hayranlığın giderek artacak, aradan aylar geçmesine rağmen sana tavsiyeler vermeye devam edecek. Çok şanslısın! Hatırlar mısın, doğumda bebeğini ilk kez kucağına aldığında “Mucize, gerçek değil bu” diye haykırmıştın. 

O şaşkınlığın hiç geçmeyecek. Günler, aylar hatta yıllar geçse de, o mucizenin sana ait olduğuna inanamayacaksın. Kendini suçlama bunun için, acaba bebeğimi kabullenemediğim için mi bu düşüncelerim diye sakın endişelenme. Sen kendinin büyüdüğüne inanamayacak çocuk ruhunu koruduğun için, bir bebeğin olduğuna, hatta böylesine muhteşem bir bebeğin olduğuna inanamıyorsun. Tadını çıkar…

 

Derdini anlatamayıp ağlama krizine giren bebeğinle birlikte ağlarken, bir de onu susturamadığın için suçluluk duygusuyla ağlıyorsun ya… Ağla, dök içini… Bebeğinle birlikte güleceğin, sana şakalar yapacağı günler çok yakın. Çok değil, 2 yaşına geldiğinde seninle sohbet eden, soru soran, sana espriler yapan bir dostun olacak… El kadar bebeği nasıl tek başıma yıkayacağım korkusuyla anneni beklediğin ya da o el kadar bebeği yıkayacaksın diye banyoyu darmadağınık ettiğin günlerin yerini, şarkılar söylerken sesinizin birbirine karıştığı keyifli banyo günleri alacak.

 

Meme krizi tutarsa, emziremezsem diye düşünerek dışarı çıkamadığın günler, birkaç ay sonra memenin yerini bilen, hatta kendisi memeyi açıp emebilen bebeğinle bir serüvene dönüşecek. Yanında kimse yok diye, bebeğin yakanda uyuyor diye yerinden saatlerce kıpırdayamadığın günler de geçecek. Alışacaksın, o seni öğrenecek, sen de onu… 

Bu sorunlar sadece bende mi var, bunları sadece ben mi yaşıyorum diye düşünüp, boşuna internetten araştırma yapma. Çünkü asla yalnız değilsin! Her bebeğin, her annenin hikayesi farklı, ama özünde yaşadıklarınız aynı. Çok değil birkaç ay, hatta ayların gün gibi hızlı geçtiği kısa bir süre sonra, sadece yanında ve göğsünde yatıp uyuyan, derdini anlatamayan bir bebek olmaktan çıkacak. İşte tam da oradan bildiriyorum. 

Sen rahat oldukça, endişelerinden arındıkça, o da huzur bulacak. Sen huzurlu olup bebeğine de huzur verdikçe, agresif bir insan değil, sakin ve merhametli bir insan yetiştirmeyi başardığını göreceksin. Etraftan “Benim bebeğim bana vuruyor, çok sinirli, her istediğini ağlayarak yaptırıyor” diyenleri duyup şaşıracaksın. 

Sen ona pozitif enerji yükledikçe, severken sıkıştırdığında seni itmek veya kaçmak yerine, bildiği tüm sevgi sözcüklerini söyleyecek, “Annemmm” diyerek içinin yağlarını eritecek. Kimsenin seni bir anne olarak kendini yetersiz hissettirmesine izin verme, sen güçlüsün, sen artık bir annesin. Dünyayı tek başına sırtlayacak güçte, bebeğine tek başına yetebilecek güçte ve bebeği için en iyisini düşünebilecek yeterlilikte bir annesin sen… 

İleride arkadaşlarına “Bu günler de geçiyor” diyebilecek tecrübeye eriştiğinde ve geriye dönüp baktığında bu hikayelere güleceksin. Hatta üzgünüm ama zaman o kadar hızlı akıyor ki, en zor anlarım diye düşündüğün o anları bile özleyeceksin.

İşte böyle… Ne olursa olsun bebeğinizle aranızdaki anne-evlat bağı bambaşka... Birilerinin desteği tabii ki çok önemli, ama annemin de hep söylediği gibi “Ben O’nun anneannesiyim, sen annesisin. Ben ne yaparsam yapayım, o her şeyi senden öğrenecek ve ne yaşayacaksan sen anne olarak evladınla özel olarak yaşayacaksın”.

Evlatlarımızla uzun yıllar keyifli anlar yaşayıp, paylaşabilmek dileğiyle.